Dit weekend de laatste twee vijgen geplukt en met een blokje kaas gelijk gegeten. De vijg is al eeuwenlang bekend als lekkernij en wordt in het Oude Testament al genoemd. De vijg is een schijnvrucht. De plant heeft geen bloemen. De vijgen die in de oksels van de bladeren groeien zijn het vruchtvlees die de pitjes beschermen. En die pitjes zijn het eigenlijke fruit. De vijg is rijk aan kalium en calcium.
De drie vijgenbomen in mijn moestuin hebben een hele reis gemaakt tot de eerst vruchten dit jaar. Met onze verhuizing had ik drie stekken genomen van de oude plant, die we vol vijgen en met pijn in het hart hebben achtergelaten in de vorige moestuin. Daar stonden ze dan op de nieuwe woonplek: drie kale takken, ieder in een aparte plastic pot. Ze bleven leven en er verschenen zowaar nieuwe bladeren aan. Nog geen vrucht te zien natuurlijk. De jonge vijgenstekken groeiden voorspoedig en vonden een mooie plek in de tuin. Achter de haag, windvrij, voldoende vochtige grond en veel zon. De vijgen werden gestaag stevige planten en deden in hoogte en blad niet onder voor elkaar. Af en toe gaven we ze een schep organische mest in de hoop de komst op vijgen te bespoedigen. Maar de vijgen hadden zo hun eigen plan en tijd. Inmiddels stonden ze ineengeklemd tussen de haag, de zijkant van de open schuur en een paar laagblijvende vaste planten. Het was het zevende jaar na de verhuizing.
En zowaar! Na de afgelopen zeven magere jaren, is dit jaar het eerste van de (hopelijk!) zeven vette jaren aangebroken. Diep verscholen onder het blad, zaten de eerste drie vijgen. Eerst nog als een kleine doperwt, in schutkleuren waardoor ze af en toe verstoppertje speelden met het zonlicht en met mijn ogen. In oktober was de eerste vijg rijp, gevolgd door de laatste twee dit weekend. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar!